~This is my truth. Tell me yours.~

Początki są zawsze trudne.

Jego rodzice mieli nadzwyczaj ciekawe poczucie humoru, bowiem jako posiadacze nazwiska Holmes dali swojemu pierworodnemu na imię Sherlock.. Niestety, Microfta nie przewidziano, ponieważ rodzice małego Sherly'ego zginęli  efektownie zanim udało im się spłodzić kolejnego syna i dać mu imię będące dowodem beztroski. W każdym razie Sherly trafił do sierocińca, gdzie spędził lata uciekając przed większymi i silniejszymi łobuzami. Później został wywindowany do mieszkania socjalnego, gdzie dano mu piętnaście dolarów kieszonkowego na tydzień i kazano sobie jakoś radzić.

Taki duży kocur.

Holmes, z wykształcenia nikt, zaczął więc próbować kombinować sobie jakąś robotę, zazwyczaj bez większych sukcesów. Z jakiegoś powodu żadnemu pracodawcy nie odpowiadał wiecznie włóczący się, hałaśliwy niczym koncert dubstepowy pracownik, który nad wyraz uwielbiał spać na biurku, na krześle albo po prostu na podłodze, rozciągając się na sposób przypominający rozlazłego kocura. Dodatkowo Holmes był typem niezwykle nieodpowiedzialnym, spóźnialskim i marudnym, i nie ustawał w próbach zrobienia kariery nie przy biurku, ale pod nim.

(Holmes jak to kocury, lubił się łasić.)

W ciągu kilku lat wywalono go z niemalże setki posad, mniej lub bardziej legalnych i wtedy właśnie Holmes 

(Nikt praktycznie nie zwraca się do niego po imieniu.)

postanowił założyć coś w rodzaju biura informacyjnego, w którym deklarował za odpowiednią kwotę dowiedzieć się absolutnie wszystkiego, niezależnie od kosztów własnych

(A tyłeczek cię nie boli, kiciu?)

byle za odpowiednią kwotę. A jako, że wbrew pozorom był bystry, obrotny i miał oczy z tyłu głowy, szybko stał się naprawdę cenionym informatorem dla zdradzanych żon, porzuconych kochanków, oszukanych dilerów i absolutnie każdego tatałajstwa, które się napatoczyło do jego kawalerki. Udało mu się wypracować nawet naprawdę solidne plecy w postaci wdzięczności co bardziej honorowych mafiozów i całkiem nieźle mu się żyło, dopóki nie przyczepiła się do niego skarbówka.

Drugie dno.

Gdy tylko rząd zaczął interesować się jego niezbyt legalną

(Kto niby ma głowę do podatków?)

działalnością, Holmes natychmiast znalazł sobie posadkę sprawiającą wrażenie legalnej i został czymś w rodzaju sekretarza na uniwersytecie.

(Jego obowiązki polegają na spaniu na biurku, ładnym wyglądaniu i sypianiu z dziekanem.)

Nikt do końca nie wie, czym powinien się zajmować, więc głównie włóczy się po korytarzach i zbiera przeróżne plotki. A nuż mu się kiedyś przydadzą. 

Prywatnie.

Zdecydowanie nie zachowuje się stosownie do swojego wieku, w ogóle nie zachowuje się stosownie do czegokolwiek. Jest szokująco bezpośredni i przyjacielski, potrafi przymilać się do obcych ludzi, jednocześnie  lekceważąc każdego i łażąc swoją drogą. Większość ludzi uważa go albo za wariata, albo za upośledzonego sawanta, i jest w tym stanowczo trochę prawdy. Zazwyczaj wysławia się infantylnie, szybko i z dziecięcą werwą, rzadko jednak słucha odpowiedzi. Nie należy jednak go lekceważyć, jest niepokojąco wścibski i złośliwy.

*

Koniec.

Holmes to specyficzny typ, ostrzegam.

Wątki lubimy. I kiciuś też lubi.