My mind playin' tricks on me

>>Muzyka<<

     Życie w Miami wcale nie zapowiadało się dobrze. Choć, trzeba było przyznać, pierwsze tygodnie nie były złe. Jednak później pojawił się ten cholerny hotelarz i wszystko szlag trafił. Nie miał pojęcia, która była godzina, kiedy wreszcie dowlókł się do swojego mieszkania. Z resztą, nie interesowało go to zbytnio. Miał nieziemskiego kaca i to nie tylko z powodu złapania zgonu na imprezie. To był zdecydowanie kac moralny.

     Oparł się o drzwi, które dopiero co za sobą zamknął i wypuścił powietrze z płuc. Chłodne krople spływały z jego włosów i ubrania na ciemnobrązowe panele, tworząc malownicze kałuże. Na zewnątrz lało, jak z cebra, jednak to również niewiele go obchodziło. Szlag… Że też musiał po tej imprezie wpaść akurat na niego. Misza zdawał sobie sprawę z tego, że prawdopodobnie to on zaciągnął Alana do łóżka, ale po takiej ilości alkoholu byłby w stanie zaciągnąć do łóżka choćby i własnego ojca. A Delgado mógł przecież odmówić. Powinien odmówić! Przecież sam zapewniał, że nigdy by go nie wykorzystał. A jednak to zrobił.

     Przygryzł dolną wargę, marszcząc brwi. Nie było go w domu ponad dobę, nic więc dziwnego, że stęskniona Seryĭ wybiegła z sypialni i zaczęła łasić się do jego nóg. Spojrzał na swoją pupilkę i zjechawszy po drzwiach, usiadł pod nimi na mokrej podłodze, gładząc miękkie futerko kotki. Uśmiechnął się blado, słysząc pełen zadowolenia pomruk wydobywający się z jej piersi. Chyba tylko ona tak szczerze cieszyła się na jego widok. Chociaż nie. Był jeszcze Chester. Usta Miszy rozciągnęły się mimowolnie na wspomnienie mężczyzny. Poznanie go było jedną z nielicznych, stanowczo dobrych rzeczy, jakie się tu wydarzyły.

     - Długo cię nie było – w dotychczasową ciszę mieszkania wdarł się czyichś niski, spokojny głos. – Dobrze się bawiłeś?

Misza spiął się cały i spojrzał w stronę fotela, w którym siedział wysoki, długowłosy mężczyzna. Chmurne, szare oczy wpatrywały się w niego, jakby miały przewiercić go na wylot.

     - Anders… - szepnął chłopak, niemal wciskając się w drzwi. – Co ty tu robisz? Powiedzieli… powiedzieli… - jego głos zaczynał drżeć z przerażenia i Dragovich nie mógł na to nic poradzić.

     - Że już nie wrócę? – wszedł mu w słowo. – Chyba im nie uwierzyłeś? – jedna z jego brwi uniosła się w geście powątpiewania.

     - Miałeś nie wracać! – Misza podniósł się z podłogi, czując się z każdą chwilą coraz bardziej roztrzęsiony. Seryĭ wystraszyła się i uciekła do sypialni. – Nie chcę cię tu, wynoś się!

Blondyn siedzący w fotelu roześmiał się nisko, łącząc ze sobą opuszki palców. Widać sytuacja wyraźnie go bawiła. Zrzucił długie, nieco rozwichrzone włosy z ramienia, po czym wstał, poprawiając marynarkę na piersi.

       - Nie zrozum mnie źle, Misza – wymruczał niemal czule, podchodząc do chłopaka, by zatrzymać się tuż przed nim, na wyciągnięcie ręki. – Cokolwiek inni będą ci mówić, ja już zawsze będę obok. Zawsze, do samego końca. I już nigdy się ode mnie nie uwolnisz.

       Dragovich patrzył na niego z lękiem, milcząc przez długą chwilę odmierzaną jedynie jego przyspieszonym, urywanym oddechem. Jego dłonie, wilgotne od potu zaciskały się w pięści i rozprostowywały raz za razem, zupełnie wbrew woli chłopaka.

       - Nie możesz – powiedział w końcu cicho, wpatrując się w te stalowe tęczówki, które tak cholernie dobrze znał. – Nie możesz zostać. Ty nie istniejesz.

       - I tu się mylisz – odparł Anders, kładąc swoją dużą, silną dłoń na jego policzku. – Istnieję w twoim umyśle. I to wystarczy. Poza tym… przecież nie mogę cię zostawić. Jesteśmy przyjaciółmi, pamiętasz? Najlepszymi. Nikt nie zna cię lepiej, niż ja – ujął jego podbródek i uniósł twarz, patrząc na niego z góry. – Nie musisz się mnie bać. Po prostu mnie zaakceptuj – wymruczał, odsuwając się i znów wracając na fotel.

Misza patrzył za nim, nie wiedząc, co zrobić.

       - Nie chcę cię tu – zaprotestował cicho. – Zostaw mnie wreszcie!

       - Nadal nie rozumiesz – westchnął mężczyzna, pocierając opuszkami pokryty kilkudniowym zarostem podbródek. – Nie możesz uwolnić się od własnego umysłu.

       Ciemnowłosy zatrząsł się i objął ramiona smukłymi dłońmi. To wszystko stanowczo go przerastało. Nie chciał znowu przechodzić tego na nowo. Skulił się pod drzwiami i najzwyczajniej w świecie pozwolił, by łzy wymknęły się spod jego powiek. Nie miał siły znów borykać się z leczeniem. Nie chciał tego. Nie chciał po raz kolejny stracić pół roku życia na walkę z własnym umysłem. Bo tym właśnie był Anders. Wyimaginowanym obrazem, przyjacielem, którego Misza potrzebował cztery lata temu, a którego nie dało mu prawdziwe życie. I tym sposobem blondyn zagościł w rzeczywistości chłopaka. Na tyle mocno, że po półtora roku wolności, znów wrócił. Jednak teraz Dragovich nie wiedział, czy znów zgłosi się do specjalisty. Nie wiedział, czy podoła temu po raz drugi, w dodatku znów samotnie. I czy tym razem Anders odejdzie tak, jak wcześniej.

       Jedyne, co mu teraz pozostało, to stawić czoła swojemu koszmarowi po raz kolejny i mieć nadzieję, że i tym razem z nim wygra. Wziął głęboki oddech i podniósł załzawione spojrzenie na siedzącego w fotelu mężczyznę, który nie odrywał od niego wzroku.

        - Spokojnie – wymruczał blondyn, uśmiechając się kątem ust. – Wszystko będzie dobrze.

***

[Notka wyszła krótsza, niż planowałam, ale zawsze tak się dzieje. W każdym razie, mam nadzieję, że się mój wywłok twórczy spodoba. Ach, no i poznajcie Andersa! :D]