Najważniejsze co mam do zrobienia, to zorganizowanie własnego życia. Zastanowienie się, czego pragnę, o czym marzę, czego potrzebuję - a potem znalezienie sposobu, żeby to zrealizować.

 
~~*~~

 A zatem, podług powyższego, należy rozważyć trzy aspekty jestestwa szanownego pana oraz dwa już-nieistnienia, które ścisły związek mają z kundalini śakti.
~~*~~

List pierwszy: "Drogi panie Szatanie"

Everyday, it's a gettin' closer, goin' faster than a roller coaster.
Love like yours will surely come my way.
Everyday, it's a gettin' faster, everyone says go ahead and ask her.
Love like yours will surely come my way.
Everyday seems a little longer, every way, love's a little stronger.
Come what may, do you ever long for true love from me?
Everyday, it's a gettin' closer, goin' faster than a roller coaster.
Love like yours will surely come my way.
Everyday seems a little longer, every way, love's a little stronger.
Come what may, do you ever long for true love from me?
Everyday, it's a gettin' closer, goin' faster than a roller coaster.
Love like yours will surely come my way.
Love like yours will surely come my way. 

      Rozumiesz, do czego zmierzam? W myśl Buddiego Holla nie powinienem zamartwiać się przyszłością, bo każdego czeka to samo - najpierw podróż przez czas pędzący niczym bolid formuły jeden, następnie czołowe zderzenie z pojazdem kogoś innego, rozprawa w sądzie i w efekcie marsz Mendelssohna, brzmiący niczym kiczowata piosenka pop niskobudżetowej produkcji podrzędnego studia nagraniowego. W kolejności jest względnie spokojne, nudne życie - wszelkie pasje i ambicje ustąpiły miejsca ciepłej posadce w kancelarii podatkowej. Pół dnia przeglądania papierów, obiad z rodziną, rozmowy o szkole i robocie. Raz na miesiąc wypadnie jakiś grill z sąsiadami lub imieninowe party. Niezależnie od tego, jak dobrze pozorowalibyśmy szczęście, całość i tak skończy się kolejną, tym razem rozwodową rozprawą w sądzie. I co nam zostanie na starość? Puste miejsce obok na kanapie, tłusty kot i album ze zdjęciami, na których widnieją roześmiane twarze dzieci, zabranych przez byłą żonę. 

     A jakbyśmy tak zaczęli od innej strony? Od końca opowieści, a nie od początku? Dogadajmy się. Ja po śmierci pójdę do piekła, a Ty w zamian zagwarantujesz mi wygraną na loterii. Dalej poradzę sobie sam. 

Z nadzieją na pozytywne rozpatrzenie propozycji,

(chętny na pakt) Heroiczny Negocjator 

 

~~*~~

 

List drugi: "Drogi panie Boże"

     Żaden ze mnie chrześcijanin. Żaden też prawosławny, jehowy i anglikanin. Żaden protestant, buddysta i jashinista. Mógłbym na tym całą sprawę zakończyć i nie omówić ani jednej z męczących mnie kwestii. Mógłbym, jednakowoż nie zrobię tego ze względu na Twą, że tak to ujmę, "wszechobecną wszechobecność". Gdybym wiedział, że tymi duperelami zawracam Ci gitarę, a masz przecież tyle roboty i w chuj więcej, to nawet by mi do głowy nie przyszło, żeby się do Ciebie kiedykolwiek, w jakiejkolwiek sprawie zwracać. Ale dobrze wiem - i Ty też wiesz, i każdy głupi wie, i nawet małe dziecko wie - że uwagę masz tak podzielną jak matka pięcioraczków, a czas leci Ci zupełnie inaczej, niż nam (wierz mi lub nie, ale u nas zapierdala szybciej niż maratończyk na ostatniej prostej). Wniosek nasuwa się taki, że jedna sprawa do rozpatrzenia więcej żadnej różnicy Ci nie zrobi (a przy dobrej pogodzie może i poczujesz się bardziej potrzebny - choć chyba i tak masz nas wszystkich w dupie).

     Jakkolwiek; piszę, bo mam problem wagi niebotycznej. Sprawa kręci się wokół pewnego tyłka - nie mojego, bynajmniej - który to tyłek należał kiedyś do mnie, a już nie należy. Rzeczony okazał się podłym zdrajcą, a na pytanie dotyczące motywu popełnionej zbrodni odpowiada bezczelnie, że to w ramach kampanii antyrasistowskiej. Nie wiem, na jakim stoisz poziomie inteligencji (IQ przeciętnego Amerykanina wynosi 100, więc, jakby tego nie interpretować, wychodzi na to, że to niedouczeni ignoranci, a że w filmach produkcji hollywoodzkiej, które stanowią znaczną część całego rynku, zawsze jesteś Amerykaninem... Stąd moja troska.), więc wyłożę to raz jeszcze, w nieco uproszczonej wersji: mój były regularnie dawał dupy zbiegowi z plantacji bawełny, podczas gdy ja trzy noce pod rząd kursowałem między Tokio a Oklahomą. I ja się kurwa pytam, gdzie tu jest sprawiedliwość?
      Nie wiem, czy Ci wiadomo, bo na Ziemi mieszka zatrzęsienie wiary, więc dla jasności nadmienię, że jestem pilotem samolotów turystycznych. Nie będę tu teraz przedkładał eseju na temat "jak cudowna robota mi się trafiła i jak zajebiste pieniądze na tym zarabiam", bo takie historie opowiadają sobie ludzie na konwersatoriach AA. Niemniej jednak byłoby mi niezmiernie miło, gdybyś zajął się tą sprawą. Nie jestem antysemitą, ale nie obraziłbym się, gdyby akurat ten czarny smażył się w piekle (ku chwale wszystkich, których chłopaków przeruchał murzyn z wielką fujarą!). 

Z wyrazami wszelkiego szacunku,

(chyba trochę najebany) Zdobywca Przestworzy

~~*~~

List trzeci: "Drogi panie Aniele Stróżu"

      W Tobie moja ostatnia nadzieja. Wiem już, że i Bóg i Szatan to jedynie bajeczki dla infantylnych dorosłych, który potrzebują transcendentalnej siły, na którą mogą zwalać wszystkie swoje niepowodzenia. Ku wielkiemu rozczarowaniu tej części społeczeństwa muszę oznajmić wszem i wobec, że tak to nie działa. Nawet jeśli dzięki temu wyzbędziemy się poczucia winy, to z problemami i tak przyjdzie nam zmierzyć się samodzielnie. 

      Ku pokrzepieniu serc, by nikt mnie potem po kątach nie nazywał degeneratem społecznym - nigdy nie powiedziałem, że potępiam wierzących. Moi rodzice są zagorzałymi chrześcijanami, ja sam zresztą wraz z dwójką rodzeństwa wychowywany byłem zgodnie z doktryną kościoła i to, że gdzieś po drodze zwątpiłem, nie ma nic do rzeczy.

      Może zajmowanie się rzeczami trywialnymi świadczy o spadku intelektu - prawdopodobnie powinienem dbać również o rozwój duchowy, by stać się jednostką bardziej wartościową. Niestety nie przekonują mnie modlitewniki i darcie mordy wraz z resztą zgromadzonej w kościele wiary. Za zdecydowanie bardziej zajmujące uważam całodniowe słuchanie Oingo Boingo i przyrządzanie makaronu na różne sposoby. 
      Hipokryzja nie zalicza się do wachlarza cech pozytywnych. Tą niestety - jak się okazało kilka lat temu - się cechuję. Mimo braku wiary w istnienie jakichkolwiek sił sprawujących pieczę nad Ziemią, co roku obchodzę z rodziną Boże Narodzenie. Nie ograniczam się przy tym do zasiadania za stołem - uczestniczę w modlitwie tuż przed rozpoczęciem wigilijnej kolacji, a później idę na pasterkę. Może powinienem w końcu dać sobie z tym spokój, przestać bawić się w przykładnego obywatela raz do roku. Nie jestem pewien, ale moje zachowanie jest chyba wynikiem towarzyszącej mi dwadzieścia cztery godziny na dobę świadomości, że moje życie zakończyć się może w każdej chwili. Wybrałem sobie niebotycznie niebezpieczny zawód. Prawdopodobnie gdzieś w głębi duszy mam nadzieję, że dzięki nawracaniu się w równych odstępach czasu, podczas kolejnego lotu nie ulegnę wypadkowi. Czy pomoże? Nie wiem. I chyba tak na prawdę wcale wiedzieć nie chcę. Jak to mówią, "im mniej wiesz, lepiej śpisz". A ja ostatnio bardzo tego snu potrzebuję.

Pełen wiary na rozwiązanie problemów egzystencjalnych,

(boleśnie wegetujący) Niewierny Tomasz

~~*~~
   

List czwarty: "Drodzy państwo z obsługi"

      Chciałbym uprzejmie donieść, że wbrew oczekiwaniom szanownej obsługi, projekt nr 666 osiadł na laurach i odmówił ruszenia dupy celem dalszego samodoskonalenia się. 

      Państwo wybaczą mą zuchwałość, wiem, że pokładali państwo we mnie swoje nadzieje. Wiem również jakie były państwa zamysły i tym bardziej nie jestem rad, że musiałem pokrzyżować owe plany. Jak zapewne państwu wiadomo obrałem zupełnie inną od wytyczonej mi drogę, która wywindowała mnie na pułap dziesięciu tysięcy metrów. Wyżej ani rusz. Państwo, wybierając mnie jako obiekt swoich badań, nie przewidzieli, że należę do klasy "samodzielnie myślących" osobistości. Stąd owe niezgodności między przewidywaniami a realnymi wynikami eksperymentów. 

      Nie wiem, czy nie przedstawiam swoją osobą jak w mordę strzelił przykładu mało ambitnego indywiduum. To, broń Boże, nie było moim celem, a nawet poczułbym się urażony, gdyby odnieśli państwo takie wrażenie. By takiej sytuacji uniknąć (tudzież, w przypadku jej wcześniejszego zaistnienia, ową sprostować), zamieszczam poniżej erratę dotyczącą mej mowy:

Wszem i wobec, na forum, twarzą w twarz z wszystkimi przedstawicielami działu ds Problemów z badanymi, ogłaszam, że moja niekompetencja w wykonywaniu powierzonych mi obowiązków wynika jedynie z pasji, jaka zapałała we mnie do lotnictwa podczas jednego z wykładów na temat bezpieczeństwa w czasie, gdy jeszcze uczęszczałem na studia. To nie brak ambicji czy przemożna chęć pokazania państwu, kto do ciężkiej cholery powinien sprawować władzę nad moim życiem, pchnęła mnie do zaniechania edukacji, a jedynie pragnienie wzbicia się w przestworza. Za wszelkie nieporozumienia przepraszam, przed osobami, które moje postępowanie ubodło do żywego kłaniam się w pas. Życzę również sukcesów w dalszych eksperymentach i by kolejni pretendenci do zostania chomikiem doświadczalnym w państwa laboratoriach byli bardziej skorzy do współpracy.

   

Z serdecznymi pozdrowieniami wprost ze zbuntowanego serca,

(prawdziwie skruszony) Kowal Własnego Losu

 
~~*~~
  

List piąty: "Om Namaha Śiwaja"

      Powtarzanie powyższej mantry przez drugą połowę roku dwa tysiące dziesiątego było dla mnie zbawienne. Analogicznie, sam pobyt w Indiach był dla mnie zbawienny. Pojawiały się, rzecz jasna, pewne wątpliwości, gdy przekraczałem bramę aśramy, bo oto miałem przez sześć miesięcy funkcjonować od trzeciej rano do dziewiątej wieczorem bez kontaktu ze światem (nie licząc wioski leżącej w pobliżu, ale ludzie w niej żyjący ledwo mieli pojęcie o istnieniu pieniądza - cały ekosystem opierał się tam na turystach mojego pokroju).
      Nigdy nie myślałem, że zagłębię się w naukach hinduistycznych mędrców i będę trzymał w salonie zdjęcie mojej guru. Bite trzydzieści jeden lat żyłem w słodkiej nieświadomości, jaką otulony jest człowiek przed otrzymaniem śaktipatu. Medytacja wydawała mi się mitręgą. Cenny czas poświęcałem swojej pasji oraz ukochanemu. Kiedy jednak zostałem pozbawiony tejże przyziemnej uciechy, w mojej głowie zapaliło się światełko ostrzegawcze. Coś mi podpowiadało, że nie tak powinienem funkcjonować. Dopiero wtedy zdałem sobie sprawę z tego, że moje jestestwo opiera się głównie na pracy, a wszystko, co dotąd sprawiało mi radość, było jedynie tandetnym zamiennikiem prawdziwego szczęścia, jakie osiągnąć mogli jedynie jogini. 
      Moje obecne położenie zawdzięczam łutowi szczęścia, który przez omyłkę zawitał do moich drzwi. Zapewne wysłano go do mojego sąsiada z góry, bo ten potrzebował go znacznie bardziej, jednakże gdy zobaczyłem stojące na wycieraczce biedactwo, w postaci quasi-szczeniaka dygoczącego z zimna, nie miałem siły sprostować owego błędu.
       Nie zawsze obierałem dobrą drogę. Zdarzało mi się zboczyć ze ścieżki w nadziei, że nowy szlak okaże się łatwiejszy. Teraz wiem, że było to błędne rozumowanie. Powoli doszedłem do tego, że wszystko czego doświadczamy, ma na celu coś nam pokazać, coś nam uświadomić, czegoś nas nauczyć. Teraz już nie bawię się w "znajdź swoje miejsce na Ziemi". Wiem, czego chcę od życia, co mnie uszczęśliwia, co sprawia, że mam ochotę co rano powitać nowy dzień. Może wciąż brakuje mi czegoś (kogoś?) do pełni szczęścia, ale nauczyłem cieszyć się tym, co zostało mi ofiarowane.

Wdzięczny za okazaną łaskę siłom transcendentnym,

(pogodzony z życiem) Flavio Massei

~~*~~

 Koralik sto dziewiąty: "prolegomena do perturbacji"

Flavio Massei

Syrakuzy, wschodnia Sycylia, Włochy

urodzony 13 grudnia 1979

pilot samolotów pasażerskich
  

~~*~~

Dzień dobry!