- Kawa czy herbata? - Twoje usta, jeśli można .

3 lata -wiek, w którym jeszcze zdarzało się popuszczać w majty, każda laska była na skinienie palca i nikt się nie bulwersował małym buziakiem złożonym na ustach czteroletniego sąsiada (ba! Uważano to za całkiem słodkie). Każde marzenie było realne, a walka ze smokami była codziennością.

-O mój Boże! Jaki śliczny aniołek!- niemal każdy tak reaguje na to słodkie dziecko. Błękitne oczyska, z tymi psotnymi iskierkami patrzące na świat, niesamowicie jasne, niemal białe loczki okalające słodką buźkę, malinowe usteczka wiecznie rozciągnięte w uśmiechu. Ale tak naprawdę to istny diabełek. Psoci, psuje, dokucza i rządzi się. Mały tyran rządzący armią pluszaków. Choć nie można mu zarzucić braku uroku. Mały manipulator. Tym swoim uśmiechem albo jednym spojrzeniem potrafi wymusić na dorosłych niemal wszystko. Nawet tatuś, który nie raz już się oparł bezwzględnej teściowej, został pokonany tym topiącym góry lodowe 'kocham cię, tatusiu'. Nie, mały Charles nie był złym dzieckiem -jakie dziecko chodzące wszędzie z pluszowym, różowym królikiem pod pachą byłoby złe? Był kochanym szkrabem. Może troszeczkę rozpieszczonym, bo jedynakiem, ale naprawdę był cudownym dzieckiem.

Urodził się w Miami, w sali szpitalnej z widokiem na ocean. Dzień był cudny, jakby sam Bóg się radował z przyjścia tego szkraba. Szczęśliwa rodzinka dwa plus jeden (plus pies i dwie papużki) zamieszkała na wybrzeżu, ku nieszczęściu pana domu, kilka domów dalej od despotycznej teściowej. Jedyny plus że ogródek był duży, a domek na drzewie pozostał w spadku po poprzedniej rodzinie i ich latoroślach. Chociaż z drugiej strony... było co zrobić z pierworodnym, gdy się zachciało powiększać rodzinkę. Niestety bez efektów.

13 lat- wiek w którym jeszcze zdarzają się stłuczone kolana, ku zgrozie rodziców, okazuje się, że nie mają szans na wnuki, bo pierwszą miłością pierworodnego jest pan od muzyki, a po długich namowach zostaje kupiona gitara. Ze smokami walczy się już tylko w książkach, a każdy bezdomny kot, pies, jaszczurka, szczur czy wróbel stają się najlepszymi przyjaciółmi z którymi można pogadać o beznadziejności tego świata. I o nowym przystojniaku w klasie.

Lata mijają, a ten mały brzdąc (choć już nie taki mały, ale wciąż niepokojąco mniejszy od rówieśników) zdaje się wąchać po kryjomu klej (bo to nienormalne by takie drobne dziecko miało tyle energii, żeby od świtu do zmierzchu latać jak potrzepane, ciągle wymyślając nowe zabawy). Rodziców zaczął niepokoić jeszcze fakt, że Cherry znosił do domu każde napotkane zwierzątko. I nie ważne czy był to jeż, pająk, pies sąsiadów dwa razy większy od chłopca czy spasiony dachowiec. Chłopiec pałał bezgraniczną miłością do każdego ptaka, płaza, gada czy ssaka, wmawiając wszystkim wokół, że dany ptak, płaz, gad czy ssak nie poradzi sobie w tym wielkim świecie bez troskliwej opieki małych rączek. I weź tu wytłumacz dziecku, że taki mały, słodki wróbelek nie potrzebuje szczerej, płynącej prosto z małego, trzynastoletniego serduszka, miłości. A potem się dziwić, że ojciec dostaje palpitacji widząc przez okno w kuchni, jak młody idzie przez ogródek krokiem zdobywcy, dzierżąc pod pachą upolowanego kociaka sąsiadki.

23 lata- wiek, w którym jeszcze zdarzają się potyczki ze smokami, tudzież tygrysami, praca w ZOO nie jest tak fascynująca jak się zdawało w wieku lat piętnastu, a mama nie chce słuchać o kolejnym księciu z bajki. Już wiadomo jak się czuł Blaszany Drwal, który nie miał serca, i nie wszystkie blizny są takie czadowe.

Mimo tych dwudziestu-paru lat, Cherry to wciąż dzieciak (albo dobrze udaje). Wciąż się bawi ze zwierzakami, rozpływając się nad małymi (aczkolwiek tymi większymi też) ssakami, płazami, gadami i ptakami. Jego miłość do zwierząt nie zmalała od dziecka, a nawet wzrosła wraz z wzrostem Charlesa (lecz na szczęście nie znosi już potrzebujących pomocy zwierzątek do domu). Teraz pracuje w miejskim ZOO i ma pod opieką kilka sztuk najpiękniejszych kociaków. Młode kociaki to tak naprawdę krwiożercze, prążkowane bestie o charakterze zmiennym jak kobieta w czasie krwawego księżyca (jeśli wiesz co mam na myśli ;>). Ciężko tej pustej, blond łepetynie wytłumaczyć, że taki prawie trzystu kilowy kotek może z łatwością odgryźć mu tą pustą, blond łepetynę. I tak wlezie do klatki albo zacznie z nimi hasać po wybiegu na tych swoich zgrabnych nóżkach. Ku wielkiemu zdumieniu gawiedzi kociaki zazwyczaj garną się do niego, tulą i łaszą. Możliwe, że to dzięki temu, że Cherry potrafi ( a trzeba podkreślić, że niewiele ludzi tak potrafi, bo to tak samo unikatowe jak udawanie głosu Chewbacci) mruczeć i prychać jak taki kocur. Pewnie dlatego tak dobrze się dogadują w tym swoim mruczando.

Gdy nie przebywa w ZOO i nie śmierdzi dzikimi zwierzakami, pomieszkuje w swoim niewielkim, odrobinę zagraconym mieszkaniu na South Beach. Jest właścicielem świecącego w ciemności rowera, dwóch bezpłodnych kotów-jak-szmaciane-lalki, starej konsoli Pegasusa i wjebanego w kosmos widoku zachodu słońca nadawanego codziennie z tarasu. Podobno też działki na księżycu, ale na to nie ma dowodów.

Spotkać można go zawsze o szóstej rano (nie ważne czy zima czy lato, czy deszcz czy tornado) jak biegnie wzdłuż brzegu oceanu. Albo jak leży rozciągnięty na piasku, twarzą w dół (to zazwyczaj wtedy gdy się łamaga potknie o jakiś wystający korzeń albo o własne nogi). 

Co do wyglądu tego delikwenta. Babcia mówi, że niedożywione chuchro, coby przytyć musiało. Sam Solter uważa, że dobrze jest jak jest, a sąsiad z naprzeciwka nie może się napatrzeć, wzdychając z zachwytu. Blond (plotka głosi że tlenione) kłaki, trochę za długie, wiecznie rozczochrane. Błękitne oczyska (od których, no cholera, nie jesteś w stanie oderwać wzroku. Może to przez te długie wachlarze białych rzęs je okalające? A swoją drogą, wiesz że tylko 8% ludzi na świecie ma błękitne oczy?). Metr osiemdziesiąt w kapeluszu, całkiem zgrabne, apetycznie umięśnione ciałko i kilka tatuaży. Nie pytaj o Luka, co jego imię ma wytatuowane na palcach. Oby się chuj w piekle smażył. Łapacz snów na lewym ramieniu to już inna bajka. Cherry często ma koszmary, a ktoś mu powiedział, że te kolorowe, indiańskie cudeńka pozwolą mu spać. No cóż. Nie sprawdziło się, ale i tak ładnie wygląda. Do tego Cherry jest posiadaczem całkiem zgrabnego, nierdzewnego serducha mieszczącego się w lewej piersi. Więc sorry, nie będzie tu żadnego trzepotania komór. Kilka razy zdarzyło mu się wyłączyć. Dosłownie. Ale gdy się ma coś takiego już prawie siedem lat w piersi, człowiek zaczyna się przyzwyczajać. No i co jeszcze? Nigdy nie zobaczysz go na plaży bez koszulki (mimo że często przesiaduje nad wodą). Nie żeby był wstydzioszek. O nie. Po prostu Cherry nie lubi pokazywać swoich blizn. A ma ich cholernie sporo. Część (na przykład ta ohydna, długa, pionowa między piersiami po przeszczepie serca) jest pamiątką po wypadku samochodowym, w którym stracił i ojca i serce. O ironio. Ale te największe i najbrzydsze są pamiątką po starciu z tygrysami. Ktoś ze zwiedzających ZOO wrzucił do zagrody petardy, a akurat w tym samym czasie Cherry karmił swoje pupile. Koty wpadły w szał, a ich ofiarą stał się Solter. Ledwo przeżył atak i trzy miesiące spędził na przymusowym urlopie, połowę wykorzystując na udawanie nieprzytomnego w najbliższym szpitalu. Mimo, że wtedy o mało nie został poszatkowany na sałatkę, i tak kocha swoje kociaki i wciąż się nimi opiekuje. Jednak od tej pory ma koszmary, a blizny czasem swędzą.

Charles Solter, lat 23 (choć umysłowo zatrzymał się jakieś dziesięć lat wcześniej)

Pracownik miejskiego ZOO, tatuś szóstki pasiastych, ponad dwustu kilowych kociaków.

Właściciel dwuosobowego łóżka, dodatkowego pada do Pegasusa i dodatkowego kubka na śniadaniową kawę.

Sfrustrowany seksualnie, mruczący kociak.