O wilku zaklętym w chłopca

Bajka ta jest smutna i zapewne wam znana...

    Jego historia zaczyna się w jedną z tych mroźnych, zimowych nocy. Ledwo świat zdołał usłyszeć jego pierwszy krzyk, a już został uciszony dłonią matki. W końcu nikt nie mógł się dowiedzieć o noworodku. Kto by pomyślał. Prostytutka i dziecko! Nie. Nikt nie mógł się dowiedzieć.  

    Bezimienna kruszyna, która przyszła na świat prawie miesiąc za wcześnie została zawinięta w brudne, zakrwawione szmaty i pozostawiona na schodach jednego z kościołów w Broxie.  

Pochodzę od wilków. Gdybym miał sobie wybrać, pochodziłbym od saren. (...) Sarna nie jest samotna. Ma słońce w oczach. I wszyscy się garną do sarny. A wilk z tą zimą w źrenicy nie ma żadnych szans. Chyba jako samotny, pusty jeździec.

   Dziecko zostało znalezione przez zakonnicę. Nadano mu imię Angel – od imienia kobiety, która go znalazła. Potem już poszło szybko. 

    Mały Angel pierwsze kilka miesięcy swojego życia spędził w szpitalu, a stamtąd trafił do domu dziecka imienia Aniołów Stróżów. Mimo kiepskiego startu, całkiem dobrze mu szło to życie. Zawsze był najmniejszym, najdrobniejszym i najśliczniejszym z dzieci. Bardzo szybko się uczył. Był mądry i bystry jak na takiego malucha. Może właśnie dla tego był często wybierany przez rodziny zastępcze. 

    Zawsze był cichy, spokojny, grzeczny. Rzadko się uśmiechał, niemal wcale się nie odzywał.

    -On musi być chory- i oddawali go z powrotem. Kto by chciał chore dziecko, jeśli może sobie wziąć inne, zdrowe, które śmieje się, hałasuje i biega robiąc bałagan?

    -Kochaj tak, jakby Cię nigdy nikt nie zranił.- mówiła siostra Clara. Ale jak tu kochać kiedy kolejna mama i kolejny tato oddaje cię z powrotem do sierocińca? A obiecali, że będą kochać, kupować zabawki, razem chodzić na spacery. Że będą rodziną.

Mały, nigdy nie przywiązuj się do rzeczy i do ludzi.

Rzeczy się psują, a ludzie odchodzą.

    Osiemnaście lat życia w sierocińcu – oczywiście nie licząc tego czasu spędzonego w najróżniejszych rodzinach zastępczych, nauczyło go nie ufania ludziom. I jeszcze czegoś- nie przywiązywania się do ludzi. Już wiele razy jako dziecko się na tym przejechał. Teraz stara się trzymać na dystans i nikogo nie dopuszczać do siebie.  

    Dorosły Angel niewiele zmienił się od tego małego, cichego, zamkniętego w sobie chłopca. Wciąż taki jest. Nie zauważysz go na ulicy. Chyba, że wpadnie ci pod nogi. Trochę chłodny w obejściu. Apatyczny. Nieufny, milczący. Jest jak taki samotny wilk. Nie lubi ludzi. Nie lubi tłumów, hałasów i sztucznych świateł. Dobrze czuje się sam. Samotny, zamknięty w swoim świecie. Łatwo się płoszy. Ale żebyś nie pomyślał, że z niego taki zimny, trzymający się na dystans gbur, powiem ci, że jednak dobry i sympatyczny z niego dzieciak. Cieszy się drobiazgami. Różowym kamykiem znalezionym na plaży, zapachem świeżego chleba gdy rano przechodzi obok piekarni czy dziewczynką w żółtym płaszczu i czerwonych kaloszach. Dostrzega rzeczy zazwyczaj niezauważane.  

    Nie przywiązuje uwagi do rzeczy materialnych. Ciągle coś gubi, zapomina albo zostawia. Zawsze zdarza mu się to gdy myślami buja w obłokach, a ostatnio dosyć często mu się to zdarza. Często traci orientacje w terenie i musi pytać się ludzi, jak trafić do domu. Czasem, gdy już w końcu się odezwie, często mówi dziwne, z pozoru nie związane z tematem rzeczy. Mówi to co myśli i nie bardzo przejmuje się opinią innych. Bardzo często biorą go za dziwaka. W końcu kto normalny siedzi godzinami na plaży i wpatruje się w zachodzące słońce, albo spogląda w gwiazdy? Zna niemal wszystkie gwiazdozbiory i potrafi nazwać prawie każdą gwiazdę.  

    Uwielbia czytać książki i słuchać muzyki. Stara się próbować nowych, niedoświadczonych jeszcze przez siebie rzeczy. Między innymi dlatego od kilku tygodni można spotkać go na ulicach Miami. Od dziecka marzył o tym by wyrwać się z brudnego, śmierdzącego Bronxu. Nienawidzi Nowego Jorku i nie zamierza już nigdy więcej tam wracać. Po ukończeniu pełnoletności, rok zajęło mu uzbieranie pieniędzy na podróż i jako-taki nowy start. Teraz mieszka w starej, nieco podniszczonej kawalerce nad księgarnią na obrzeżach miasta. Ma około dwudziestu minut pieszo na plażę, na której często przesiaduje.  

Zapach wanilii i gorzkich migdałów zwiastuje pojawienie się Anioła Śmierci.

    Angel mimo tych dziewiętnastu lat, wciąż wygląda jak chłopiec- niezbyt wysoki, niezbyt postawny. Jedyne co w sobie lubi to wilcze, jasnoszare oczy. Czarne pukle włosów okalają delikatną, chłopięcą twarz. Skórę ma jasną, niemal białą. Malinowe, pełne usta, długie, szczupłe dłonie, które są wiecznie chłodne.  

    Często ubiera się w secondhandach, i sam przerabia ubrania. Nie ubiera się jakoś wymyślnie. Nie uważa, że ma własny styl. Po prostu nosi to, w czym czuje się najwygodniej.  

Lubię tę aurę ciemności, która go otacza. Lubię jego twarz, smutne oczy. Jest dziwnie piękny, niczym noc bez gwiazd.

Angel Carrigan

lat 19. urodzony zimą 1993 roku, Bronx

syn prostytutki i nieznanego mężczyzny

wykształcenie średnie

wilk potrzebujący oswojenia.



[nie do końca karta mi wyszła jak chciałam, ale trudno. z czasem coś zapewne się pozmienia. ogólnie to witam :)]

GALERIA